Moja praca polega na…
… zarządzaniu instytucją, powstałą z organizacji pozarządowej, którą założyłam. Dorożkarnia powstała z teatru muzycznego “Pantera”. To dotychczas jedyny przykład instytucji, która wyrosła z organizacji pozarządowej – łącznie z wybudowaniem siedziby. Teraz jestem dyrektorem, ale jednocześnie nadal instruktorem teatralnym, prowadzę wiejski teatr, warsztaty dla nauczycieli i animatorów, wykładam w Akademii Teatralnej, uczę zarządzania kulturą w ramach programów europejskich. Nie nazywam tego “pracą” – to są moje aktywności.
Zajmuję się tym, ponieważ…
… wierzę, że działanie przez sztukę z dziećmi i młodzieżą, używanie animacji kultury w wychowaniu, to wartość. Zajmuję się tym od 26 lat i widzę jak wpływa to na młodych ludzi niezależnie od wieku. Nakręca mnie również, gdy widzę, że nasze działania, metody pracy, projekty inspirują innych. To jest radość. Edukacja kulturalna do niedawna była traktowana po macoszemu. Teraz to się zmienia i cieszy mnie, że mogę być częścią tej zmiany.
Moje największe zawodowe wyzwanie…
… polega na tym, że Dorożkarnia stała się znakiem jakości – jest oceniana bardzo wysoko, ma pozycje lidera animacji kultury, jest przywoływana jako przykład instytucji modelowej. To sukces, ale także duże zobowiązanie. Mamy wobec siebie duże wymagania. Mam bardzo duże zaufanie do swoich pracowników. Podchodzę z pokorą do ich decyzji, które podejmują w ramach realizowanych przez siebie projektów, szanuję ich wybory artystyczne. To jest świadome działanie na poziomie zarządzania instytucją. Ważne jest duże zaangażowanie, oddanie pola do samodzielnego działania oraz podział kompetencji w zespole. Dzięki temu do Dorożkarni przychodzi się pracować, a nie przychodzi się “do pracy”.
Wymarzona instytucja kultury to…
… taka, w której ma się ochotę zostać, do której ma się ochotę wrócić. Która tworzy atmosferę bliskości, ale także zaciekawia i rozwija. To instytucja, którą tworzą ludzie z pasją. Jednocześnie taka, która jest otwarta – tworzy młodym ludziom możliwość realizacji własnych projektów. Ważne jest także, że wymarzona instytucja ma przestrzeń, wyposażenie, możliwości zdobycia najlepszych narzędzi do pracy, stworzenia jak najlepszych warunków do rozwijania działań uczestników. Jest nowoczesna, nadąża za zmianami technologicznymi, prowadzi projekty międzynarodowe, a jednocześnie dba o swoją lokalność – zna swoją historię, swoich sąsiadów, okolicznych mieszkańców i ich zmieniające się potrzeby.
Kobieta, która mnie inspiruje…
… to Freya von Moltke. Kobieta o niesamowitym życiorysie, odważna, dzielna, prezentująca niespotykany zestaw wartości. Była żoną Helmuta Jamesa von Moltke, aresztowanego i straconego w Berlinie w 1945r za stworzenie Kręgu z Krzyżowej. Po wojnie, wraz z synami wyemigrowała z Niemiec do RPA a potem do USA. Kiedy powstawała Fundacja Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego mówiła do nas – “Nie chcę tu żadnego muzeum, chcę żeby to było miejsce spotkań!”. Kiedy żywo nad czymś dyskutowaliśmy mówiła “nie dyskutujmy o moim pokoleniu, ani o waszym. Skupmy się na młodzieży”. Potrafiła pokazać nam właściwą perspektywę. Kiedyś zrobiliśmy spektakl o niej i Helmucie i tak się złożyło, że przyjechała wtedy do Europy i oczywiście w nim uczestniczyła. Przez wiele lat mówiła rzeczy ważne, była moją życiową idolką. Wiele moich decyzji w życiu miało źródło w spotkaniach z nią. Marzę o tym, aby w jej wieku być tak otwartą na świat, z taką ciekawością patrzeć na zmieniający się świat, z taką uwagą i pokorą słuchać młodych. Bardzo jestem szczęśliwa, że ją znałam.
Biogram
Anna Michalak – twórczyni Ośrodka Działań Artystycznych dla Dzieci i Młodzieży Dorożkarnia, Fundacji Wychowanie w Kulturze i XIV Społecznego Liceum o profilu artystycznym. W 1985r. założyła amatorski teatr muzyczny „Pantera”. Od 1988 r. realizuje projekty międzynarodowe, jest członkiem European Network of Cultural Centres, Rady Fundacji Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego, Zrzeszenia animatorów kultury Forum Kraków, wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie, autorką programów radiowych i telewizyjnych promujących dziecięcą i młodzieżową twórczość, twórczynią Festiwalu „Dziecięca Stolica”. Realizuje warsztaty z zarządzania kulturą oraz projekty teatralne w lokalnych społecznościach, obecnie Teatr Rodzinny w Kaniach Helenowskich. Od 2006 roku jest ekspertem Komisji Dialogu Społecznego przy Biurze Kultury m.st Warszawy, a od 2009 roku Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Instytutu Teatralnego.
Linki
Ośrodek Działań Artystycznych dla Dzieci i Młodzieży “Dorożkrania”