Młode menedżerki kultury wyjechały z warsztatów w Warszawie z kilkoma zadaniami:

• pierwsze polegało na wybraniu obszaru działania swojej instytucji/organizacji, który wymaga według nich rozwinięcia, zmiany. A następnie – opisanie w krótkim dokumencie, krok po kroku, pomysłu na jej realizację;
• drugie zadanie to konsultacja dokumentu i zawartego w nim pomysłu z zespołem współpracowników organizacji bądź instytucji w trakcie zorganizowanego w tym celu spotkania;
• trzecie zadanie – pod hasłem “Podaj dalej!” – polegało na tym, aby podzielić się swoją wiedzą, energią, umiejętnościami z gronem kobiet ze swojego najbliższego otoczenia lub okolicy; aby w formie spotkania, dyskusji, warsztatu zainspirować je i poinformować o możliwości działania w obszarze kultury lub podjęcia współpracy z organizacją/instytucją.

Każda z uczestniczek indywidualnie podeszła do zadania – dostosowując je do swoich potrzeb i warunków działania. Co się wydarzyło?

Kama Wróbel, kuratorka galerii w Centrum Kultury Agora we Wrocławiu:

“Zauważyłam problem “nieogarnięcia” i pewnej roszczeniowości młodych twórców w stosunku do instytucji kultury. Oni sami nie zawsze potrafią lub chcą rozwijać się w kierunku samoorganizacji czy dbania o swój interes. Chciałam się spotkać z gronem młodych twórców, aby porozmawiać o najprostszych sprawach: jak napisać biogram artystyczny? Jak sformułować artists statement? Jak napisać maila do galerii, aby ta się zainteresowała? Jak zaprezentować się w galerii? Jak wybrać galerię do sprzedaży swoich prac? Oprócz tego ważne wydały mi się zagadnienia związane z obecnością w sieci – m.in. posiadanie portfolio on-line, czy kanału na Facebooku. W związku z tym, że przez dwa lata pracowałam w galerii komercyjnej, zdążyłam poznać zarówno mechanizmy działające na rynku sztuki, jak i aplikujących do galerii artystów. Pracując teraz w galerii niekomercyjnej i nieustanie otrzymując zgłoszenia do wystaw, obserwuję jak bardzo młodzi artyści są zagubieni w swoim własnym zawodzie.”

Kama zorganizowała w lipcu pierwsze spotkanie pod hasłem: “Artysto, ogarnij się! Pierwsze kroki młodego twórcy na rynku sztuki”. Miejsca na oba terminy warsztatów zapełniły się bardzo szybko. Kama opowiadała m.in. o tym jak funkcjonuje polski i zagraniczny rynek sztuki, jak komunikować się z galeriami, kuratorami i krytykami, jak przygotować projekt wystawy zgłaszanej instytucji kultury. Kolejne spotkanie – 24 lipca w Centrum Kultury Agora.

fot. K. Dusza

Gabriela Żuk, koordynatorka Teatru Centralnego w Lublinie

zdecydowała się na zorganizowanie podsumowująco-inspirującego warsztatowego spotkania dla wolontariuszek, które swoją pracą wspierały 8. Festiwal Teatrów Europy Środkowej Sąsiedzi „Słodko-Gorzki”. Pod hasłem “Jeszcze młodsze menedżerki kultury” spotkały się licealistka, tegoroczna maturzystka oraz studentki pierwszych lat. Pod opieką Gabi, podsumowały doświadczenie swojego wolontariatu oraz wspólnie zastanawiały się m.in. nad tym, jakie są korzyści, plusy, atrakcje, wartości płynące z pracy w kulturze? Jakie umiejętności można zdobyć angażując się w projekty kulturalne? Jakie cechy i predyspozycje potrzebne są do pracy w kulturze? Uczestniczki spotkania wymieniły się również wiedzą o tym, gdzie szukać ciekawych informacji dotyczących wolontariatu lub wsparcia w rozpoczęciu samodzielnych działań w obszarze kultury. W warsztatowej formule pracowały nad swoimi umiejętnościami, zasobami i celami – wzmacniały się nawzajem i planowały najbliższą i odleglejszą przyszłość.

Karolina Suska, dyrektorka Gminnego Ośrodka Kultury i Biblioteki Publicznej w Łaziskach

zorganizowała dwa spotkania. Pierwsze z nich skierowane było do pracownic Gminnej Biblioteki i Domu Kultury w Łaziskach. Drugie, odbyło się w siedzibie Stowarzyszenia Kobiet “Łaziszczanki”. W obu spotkaniach udział wzięły kobiety zamieszkujące różne miejscowości na terenie gminy Łaziska. Karolina podzieliła się z nimi doświadczeniem udziału w projekcie, przedstawiła uczestniczkom działania Fundacji MaMa prowadzonej przez Sylwię Chutnik, a także opowiedziała o działaniach innych uczestniczek projektu. Oba spotkania były skoncentrowane na tym by zachęcić kobiety do podejmowania nowych inicjatyw i pokazać im, że one też mogą realizować działania poprawiające sytuację kobiet – np. założyć przy bibliotece Klub Mam. Karolina: “Uczestniczki spotkań widzą potrzebę działania, bardzo mnie to cieszy. Co ważne, rozmowy z nimi, były rzadką okazją do podjęcia dyskusji o sytuacji kobiet w naszej gminie”.

Gabriela Górska, animatorka Fundacji Pharos ze Zduńskiej Woli

najpierw zorganizowała spotkanie dla zespołu Fundacji. Wspólnie zastanawiali się nad tym jak rozwinąć jej działania w obszarze współpracy z innymi organizacjami lub instytucjami oraz przedsiębiorcami i mediami. Kolejnym krokiem był warsztat dla kobiet, który odbył się w kilku częściach – najpierw spotkanie z wolontariuszkami zgromadzonymi przy Muzeum Historii Miasta Zduńska Wola, następnie z Dyrektorką Biblioteki Miejskiej w Zduńskiej Woli, a w końcu – pedagożką jednego z Liceów Ogólnokształcących w Zduńskiej Woli. Gabi: “To bardzo ciekawa osoba, planuje założyć fundację promującą młodych twórców z miasta. Mamy mnóstwo planów na wspólne działania, więc jest bardzo dobrze, mamy nadzieję, że wspólnymi siłami uda nam się rozruszać miasto. Wczoraj odbył się Festiwal 3 Kultur organizowany przez Muzeum Historii Miasta, a naszym zadaniem była obserwacja i rozmowy z uczestnikami, na temat przyszłych działań kulturalnych w mieście i przyszłych grup docelowych. Jeszcze w tym tygodniu wysłałam dwa wnioski – na Fundusz Społeczny Notariatu, w ramach zapobieganiu wykluczeniu społecznemu dzieci i młodzieży, oraz do Fundacji dzieci Niczyje na prowadzenie warsztatów dla rodziców wraz z działaniami artystycznymi dla dzieci w wieku 0-6 lat.”

Anna Adamus-Krawczyk, szefowa działu organizacji w Polkowickim Centrum Kultury

przygotowała plan rozwoju promocji wydarzeń. Skonsultowała go z zespołem Centrum. Potem, jako szefowa działu, zorganizowała spotkania dla czterech najbliższych współpracowniczek – zastanawiały się nad swoimi motywacjami do pracy oraz ustawiały priorytety swoich działań. W kolejnym kroku Ania zorganizowała spotkanie dla młodych kobiet z Polkowic – “Dziewczyny, znajdźcie swoje miejsce w kulturze!”, zachęcał tytuł warsztatu. Uczestniczki dowiedziały się co oznacza “sektor kultury”, poznały działania instytucji i organizacji kulturalnych z Polkowic, miały okazję pozadawać Ani pytania i skonsultować z nią swoje pomysły na siebie.

Z przyjemnością informujemy, iż niedługo startujemy z nową edycją programu! Wszystkie informacje odnośnie początku rekrutacji będziemy zamieszczać na stronie. Z okazji dnia kobiet składamy najlepsze życzenia wszystkim menedżerkom kultury!

W dzisiejszym wydaniu Wysokich Obcasów znajdziecie obszerny artykuł Karoliny Sulej na temat uczestniczek projektu “Młode menedżerki kultury”.

Zachęcamy do lektury oraz do słuchania audycji 14 września o godzinie 16:00 w radiu Tok Fm. Udział wezmą Marta Białek-Graczyk, Karolina Suska i Małgosia Kasprzak.

Szukamy partnerów do rozwijania programu w nadchodzącym roku – zapraszamy!

Pierwsza, pilotażowa edycja programu “Młode menedżerki kultury” okazała się sukcesem – mentorki, uczestniczki jak i zaproszone trenerki twierdzą, że jego rozwijanie jest ważne i potrzebne.

My też jesteśmy o tym przekonani i chcemy kontynuować program w przyszłym roku. Aby to zrobić potrzebujemy strategicznych partnerów.

Jeśli chcesz rozwijać program “Młode menedżerki kultury” razem z nami – prosimy o kontakt.
marta.bialek@e.org.pl
julia.luczywko@e.org.pl
aga.pajaczkowska@e.org.pl

W ramach projektu „Młode menedżerki kultury” 10 niezwykłych dziewczyn przez 10 dni pracowało w Warszawie nad wzmocnieniem swoich umiejętności – zdobywały doświadczenia, wymieniały się wiedzą, określały swoje cele. Miały możliwość, aby przez pięć dni być „cieniem” kobiety bardziej doświadczonej od nich, kierującej ważną instytucją lub organizacją. Nazwałyśmy je „mentorkami”. Ale – kto to jest mentorka? O odpowiedź poprosiłyśmy je same oraz uczestniczki projektu.

Ilona Majewska: Mentorka to trochę przewodniczka, trochę towarzyszka w procesie rozwijania siebie.

Agnieszka Jucewicz-Kwaśniewska: To osoba, która pokazuje drogę na skróty – opowiada o tym, co można ominąć, gdzie można wejść bez kroków pośrednich. To przewodnik.

Gabriela Górska: To osoba, od której można czerpać energię. Ktoś kto patrzy, nawet z oddali, na nasze rozwijanie się. To osoba, która ma większe doświadczenie, ale nie tylko w sukcesach, ale też w porażkach.

Lena Rogowska: Mentorka to ktoś, z kim szuka się odpowiedzi.

Agata Hofelmajer-Roś: Ktoś kogo z jednej strony można naśladować – lustro, w którym chce się znaleźć swoje odbicie. Z drugiej strony, dzięki współpracy z nią można zrozumieć, co chce się robić inaczej, po swojemu.

Ula Śniegowska: Osoba, która chce się dzielić swoimi doświadczeniami nie tylko zawodowymi, ale też życiem, które ją do tych doświadczeń doprowadziło. Pozwala poznać klimat i specyfikę tego życia – to, co jest niepowtarzalne i czego inaczej nie możemy poznać, a pozwala otworzyć nowe perspektywy we własnym życiu.

Anna Adamus-Krawczyk: Osoba, która pokazuje i prowadzi. Reaguje na potrzeby osoby, z którą pracuje, jest otwarta i ma wiedzę, którą chce się podzielić.

Anna Michalak: Mentorka to przewodnik.

Gabriela Żuk: Mentorka, to kobieta, która swoją postawą, życiem, osobowością, działalnością daje pewien przykład, na którym można się wzorować.

Agnieszka Glińska: To punkt odniesienia. Czasami idziemy pewną ścieżką w życiu i szlibyśmy nią dalej, gdyby nie punkt odniesienia – ktoś kto widzi nas z boku, kto robi coś trochę innego. Dzięki niemu widzimy, że są inne ścieżki. To ktoś, kto zmienia nam optykę.

Natalia Nowacka: Osoba, która ma wiedzę i spokój. Jest pewna swoich decyzji i jest spełniona w tym, co robi.

Agnieszka Tarasiuk: To bardzo poważne słowo – prawdziwy mentor jest zaangażowany w relację. To ktoś inny niż nauczyciel czy mistrz. Ktoś, z kim jest się w dłuższym związku, z kim pracuje się wspólnie, wymienia myśli i wzajemne zaangażowanie. W krótszym czasie, to może być eksperyment – okazja do przyjrzenia się sobie z niecodziennej strony.

Kama Wróbel: To ktoś, kto może pokazać mi coś, czego ja jeszcze nie wiem. Po to, abym po powrocie mogła sama sprawdzić to u siebie.

Hanna Wróblewska: Ktoś kto daje szansę zobaczenia lub doświadczenia czegoś, co samej trudno jest zobaczyć lub doświadczyć.

Karolina Suska: To kobieta, która pomaga młodszym kobietom realizować marzenia. To przewodniczka, osoba, która prowadzi. Niekoniecznie doprowadza, ale prowadzi.

Sylwia Chutnik: To inspirująca osoba, ale nie w stylu „spotkania z ciekawym człowiekiem”, który się mądrzy. To osoba, która łączy cechy liderki, powierniczki tego, co wymyślamy; która być może ma większe doświadczenie i chce się nim podzielić – jest osobą wspierającą, cheerleaderką naszych pomysłów.

Ula Szwed: Mentorka to inspiracja i wzór do naśladowania bądź do nienaśladowania.

Marta Białek-Graczyk: Mentorka zaprasza inną młodszą kobietę do tego, żeby podzielić się swoim doświadczeniem. Mentorka otwiera się i pokazuje swój sposób działania, który przyniósł jej sukcesy – a jednocześnie przegląda się w swojej „podopiecznej” jak w zwierciadle. Mentorka wierzy w solidarność kobiet.

- Opowiem wam o moim tygodniu z mentorką – tym hasłem rozpoczęły się niedzielne warsztaty dzielenia się wiedzą zdobytą podczas minionych dni job shadowingu. Każda z dziewczyn miała za zadanie przygotować prezentację w Prezi, z którego miały szkolenie w poprzedni weekend. – Gdy ktoś w liceum pytał się mnie co bym chciała robić to mówiłam „Pisać do Wysokich Obcasów”, więc gdy teraz dostałam taką propozycję, zaniemówiłam – powiedziała w trakcie prezentacji Ilona.
Tydzień każdej z młodych menedżerek wypełniony był podglądaniem swoich mentorek w pracy, w prowadzeniu instytucji, radzeniu sobie z wyzwaniami, zarządzaniu dużymi projektami i spotkaniami z zespołem. Miały szansę wypytać się o najciekawsze dla nich kwestie: jak współpracują z artystami? Jak zarządzają budżetem? W jaki sposób planują przedsięwzięcia? A co niezwykle ważne: jak udaje im się oddzielić pracę zawodową od życia prywatnego? Tydzień upłynął pod znakiem pracy w redakcji, czytaniu tekstów, oglądania filmów, uczestniczeniu w kolegiach, próbach teatralnych, wernisażach, spotkaniach i warsztatach, a przede wszystkim licznym rozmowom z mentorkami.

Po wymianie doświadczeń przyszedł czas na generator zmian. W trakcie warsztatu Marta Białek-Graczyk pomogła uczestniczkom przełożyć zdobyte w trakcie job shadowingu doświadczenia i inspiracje na działania w ich lokalnych instytucjach. Jak nawiązywać współpracę, budować markę instytucji i relacje z uczestnikami wydarzeń, jak szukać nowych źródeł dofinansowania – na liczne pytania uczestniczki wspólnie z prowadzącą szukały konkretnych odpowiedzi wyznaczając sobie sprecyzowane cele na przyszłość.

- Muszę to sobie wszystko ułożyć – powiedziała Małgosia na warsztatach zamykających, prowadzonych przez Hannę Samson. Była to chwila, by przemyśleć co się wydarzyło przez dziesięć intensywnych dni pobytu w Warszawie oraz przygotować się do powrotu – zastanowić na tym, co czeka młode kultury menedżerki po powrocie do swoich miejsc pracy. W którą stronę podążą?
- Każda z Was dała mi tak dużo, że to był odrębny, dziewięcioosobowy mentoring! – powiedziała jedna z uczestniczek. Wszystkie łączyło poczucie bogactwa wrażeń, po których trzeba ochłonąć, by docenić wszystko co się wydarzyło. Plany na spotkania, konferencje na skypie i telefony towarzyszyły śpieszącym się na dworzec uczestniczkom. – Zadzwonię do ciebie i spytam się jak ci idzie – obiecywałyśmy sobie jeszcze w progu. Jeszcze tego wieczoru, już on-line, powstał pomysł na wspólne spotkanie we wrześniu. Tym razem w Cieszynie.

fot. Kamila Szuba

Katarzyna Orzeszek podczas warsztatu pyta – Kim jest liderka kultury? Jakie ma cechy? A jakie ty masz, które pozwalają ci być liderką? – szukając odpowiedzi, budujemy metafory, rysujemy, wchodzimy na parapety i wymieniamy się swoimi cechami. Brzmi… zaskakująco? A jednak pozwala dowiedzieć się o sobie cennych rzeczy, o których na co dzień – nie wiedzieć czemu – nie pamiętamy, nie myślimy. – Jestem stadem gęsi, ale chętnie skorzystałabym z luzu jaki ma w sobie puszysty, różowy kot. Choć kusi mnie też młoda tygrysica – rozmawiałyśmy zupełnie poważnie.

Ledwie ochłonęłyśmy po porannych zadaniach i po zjedzeniu pysznego, jemeńskiego obiadu, a już czekała na nas nowe nie lada wyzwania. I to takie, które po sytym obiedzie wydawały się nie do zrobienia: – Będziemy siebie teraz nagrywać – powiedziała na przywitanie Katarzyna Drogowska z tvp.pl prowadząca warsztat medialny. Po sali przebiegło ogólne westchnięcie: – O nieee… Tylko nie teraz! Niemal każda z nas stwierdziła, że nie lubi występować przed kamerą czy obiektywem. Ale spróbowałyśmy – po kolei miałyśmy krótkie wystąpienia, które były nagrywane przez Kasię. W dalszej części zajęć analizowałyśmy je wspólnie. Jak przygotować się do wypowiedzi przed kamerami i jak rozmawiać z dziennikarzami? Na co powinnyśmy zwracać uwagę budując swoje wypowiedzi? Jak przyciągnąć uwagę mediów do projektów, które realizujemy? Szukałyśmy odpowiedzi na pytania. Dzięki warsztatom uczestniczkom udało się choć trochę oswoić z tematem wystąpień medialnych.

Na koniec dnia zabrałyśmy koce, talerzyki, sztućce i ruszyłyśmy do Parku Skaryszewskiego. Burza nas oszczędziła. Na miejscu czekała już Agnieszka Gójska, autorka projektu “Brzuchomówcy”, który przygotowała dla nas m.in. kulebiaki i truskawki z miodem i cynamonem. Leżąc na kocach na trawie, zaczęłyśmy warsztat uwalniania głosu, który poprowadziła dla nas Julia Biczysko. – Wsłuchajmy się wszystkie w dźwięk, czy jest taki sam? – podpytywała Julia Biczysko synchronizując śpiewy uczestniczek w parku. W kręgu, podczas wspólnego pikniku w parku wszystkie miałyśmy chwilę, by odpocząć po intensywnym dniu, a także poszukać dźwięków, powymieniać się głosami, zaśpiewać wspólnie.

fot. Kamila Szuba

Dziś ostatni dzień – pożegnań, podsumowań i ostatnich wskazówek od mentorek. To również czas na świętowanie wspólnej pracy. – Zapraszamy cię na 19:00 do “ę”. Tak, do “ę”! Nie, nie musisz przychodzić wcześniej, wszystko będzie przygotowane – usłyszała przez telefon Agnieszka, koordynatorka projektu. Uczestniczki przejęły inicjatywę i w piątkowy wieczór zorganizowały spotkanie, na które zaprosiły mentorki. Tajemniczym sposobem biuro Towarzystwa zmieniło się w przytulny salonik z bogatym bufetem, ze snującymi się w powietrzu muzyką oraz zapachem truskawek. Odwiedziły nas Hanna Wróblewska, Agnieszka Jucewicz-Kwaśniewska i Anna Michalak. Był czas, aby podzielić się opowieściami z minionego weekendu i poznać “nie swoje” mentorki/uczestniczki. Jutro znowu zaczynamy wspólną pracę: – Nie do wiary, że minęło tylko kilka dni! Przez ostatnie lata nie nauczyłam się tyle, co w minionym tygodniu – westchnęła jedna z uczestniczek. – A w niedzielę wracamy do siebie. Trochę sobie jeszcze tego nie wyobrażam, zastanawiam się jak to będzie po powrocie, jak się będę czuła i czy ta energia ze mną zostanie – zastanawiała się inna. Nadchodzące dwa dni na tym głównie spędzimy – na gromadzeniu siły, ukonkretnianiu pomysłów i przygotowywaniu się do powrotu.

fot. Kamila Szuba

Ilona też unosi się 30 centymetrów nad ziemią – jest zachwycona. Od poniedziałku dni spędza w siedzibie Agory, w redakcji Wysokich Obcasów. – Agnieszka jest niesamowita. Miałaś rację, że mamy podobną energię, że się w lot zrozumiemy. Jestem w redakcji cały czas, przyglądam się pracy, ale dostałam też propozycję, aby napisać krótki tekst. Marzenia się spełniają. Dziś wieczorem Agnieszka ma przejrzeć moje gazety, które ze sobą przywiozłam, jutro o nich porozmawiamy. Byłyśmy na kolegium redakcyjnym – tam prawie nie ma kobiet! Rozmawiamy dużo o sprawach redakcyjnych, Agnieszka tłumaczy mi na bieżąco różne rzeczy i odnosi je do mojej sytuacji, do mojej gazety. Dziś szłam schodami z sekretarz redakcji i tłumaczyłam jej na czym polega projekt. Powiedziała: “A, to wspaniale – spotykacie się ze sobą za 10 lat”. I coś w tym jest. Spotkanie z Agnieszką to nie tylko mentoring zawodowy, ale życiowy – spotkała się kobieta 7 lat starsza z kobietą 7 lat młodszą, które naprawdę mają sobie dużo do powiedzenia.

Ilona Majewska i Agnieszka Jucewicz-Kwaśniewska

Zgodnie z planem Gabrysia pojechała na warsztaty w Zakładzie Poprawczym w Falenicy: – Lena prowadziła warsztaty z rapowania. Dziewczyny omawiały swoje piosenki o marzeniach i konsultowały swoje pomysły. Z początku widziałam, że nie były przygotowane na to, że słucha ich ktoś obcy i miały opory przed mówieniem o swoich piosenkach przy mnie. Jednak gdy zaczęłam opowiadać więcej o sobie i o tym co robię, przełamały się – opowiada Gabrysia, która w Zduńskiej Woli pracuje prowadząc profilaktykę zależnień. – Mam poczucie, że poruszamy się z Leną na podobnych płaszczyznach zawodowych. Rozmawiamy ze sobą na równi, nie czuję się “cieniem”. To jest rozmowa. Jednocześnie wynoszę z tego doświadczenia bardzo wiele ważnych dla mnie obserwacji odnośnie tego, jak działa Stowarzyszenie, jak szuka potrzeb i jak projekty są do nich dostosowywane. Mogłam się także przyjrzeć metodom pracy, a Lena udzieliła mi wielu cennych komentarzy odnośnie wniosku, który właśnie piszę. Dała mi wiele konstruktywnych uwag, dzięki którym lepiej wiem, jak dalej go pisać. W rozmowach towarzyszyła nam także Hanna Bogoryja-Zakrzewska z Polskiego Radia przygotowująca reportaż na temat projektu.

Gabriela Górska z Leną Rogowską

- Realizuję wszystkie cele jakie wyznaczyłam sobie na naszych niedzielnych warsztatach – mówi Gabriela. – Wszystkie, a nawet więcej! Jestem bardzo zadowolona. Już myślę jakoś cieplej o swoim mieście – złapałam bakcyla i mam już pięć nowych pomysłów. Cały ten proces działa na mnie bardzo motywująco.

fot. Kamila Szuba