Moja praca polega na…

… głównie na oglądaniu filmów oraz na spotykaniu się z ludźmi, którzy są za nie odpowiedzialni – reżyserami, agentami sprzedaży i producentami. Zachęcam ich do przesłania filmu na American Film Festival i w ten sposób tworzę jego program. Jeżdżę na międzynarodowe festiwale lub pracuję w biurze Stowarzyszenia Nowe Horyzonty. Całe wydarzenie tworzymy w bardzo małym zespole – merytorycznie są to dwie osoby: ja i mój asystent. Poza stworzeniem programu i kontaktem z twórcami, wydajemy również katalog i bierzemy udział w promocji festiwalu w mediach, rozmawiamy z dziennikarzami i krytykami filmowymi.

Zajmuję się tym, ponieważ…

… od dzieciństwa uwielbiałam kino. Na studiach interesowałam się filmem – zarówno na amerykanistyce jak i historii sztuki. Potem poszłam za intuicją, dałam zdecydować przypadkowi i szczęściu. Prowadząc Kino.Lab w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie dałam się poznać jako sprawna organizatorka, osoba z dużą orientacją w branży filmowej i o wyrobionym guście. Wykształcenie amerykanistyczne – w połączeniu z wcześniejszym doświadczeniem kinowym – sprawiło, że otrzymałam zaproszenie do pokierowania American Film Festival. Wydarzyło się to w dobrym momencie – czułam, że potrzebuję nowego wyzwania, zmierzenia się z nowym zadaniem.

Moje największe zawodowe wyzwanie…

… to codzienne przekonywanie innych do moich wyborów. Komunikowanie i zarazem bronienie swojej wizji, to ważna umiejętność pracy kuratorskiej. Publiczne motywowanie moich wyborów programowych jest bardzo trudne. To praca autorska, subiektywna, którą niełatwo jest wyjaśnić, ale która bywa oceniana pochopnie. Trzeba umieć zdecydowanie mówić o tym co się robi i dlaczego. W przypadku AFF wyzwaniem jest wyjaśnienie jego misji, która daleko wykracza poza popularne kino mainstream’owe.

Wymarzona instytucja kultury to…

… taka, której siła tkwi w ludziach, pracownikach merytorycznych. To instytucja, której dyrektor bądź dyrektorka daje dużą swobodę poszczególnym zespołom, działom, pozwalając wykorzystać potencjał tkwiący w różnorodnych osobowościach. Wymarzona instytucja to także taka, która osobom zainteresowanym, daje większy dostęp do precyzyjnie wybranych, ciekawych i wyjątkowych produktów kultury. To instytucja, która ma oczy otwarte na zmieniający się świat i potrafi mądrze wybrać to, co w nim najciekawsze; która dzieli się swoimi możliwościami i doświadczeniem, która dba o to, aby zainteresować swojego uczestnika lub odbiorcę, aby dać mu możliwość rozwoju. Zarówno program dużego, międzynarodowego festiwalu jak i małego lokalnego festiwalu powinien być tworzony “z biglem”, powinien być świeży i odkrywać nowe rzeczy.

Kobieta, która mnie inspiruje to…

… moja mama. Przez lata była szefową zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża, potem pracowała w MONARZE, teraz zajmuje się promocją Polskiego Stowarzyszenia Stwardnienia Rozsianego. Mimo że mam inny styl pracy, łączy nas duże zaangażowanie w to, co robimy. Natomiast, gdy myślę o “kobiecie sukcesu”, myślę o Henryce Bochniarz, którą poznałam będąc jeszcze w szkole, jako mamę mojej koleżanki.

Biogram

Urszula Śniegowska – studiowała historię sztuki i anglistykę ze specjalizacją kulturoznawczą. W latach 1997-2009 pracowała w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, w dziale Laboratorium Sztuki Mediów a następnie prowadząc KINO.LAB. Była kuratorką wystaw m.in. Jana Lenicy, Jonasa Mekasa i Ulrike Ottinger. Działa w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Kin Studyjnych CICAE, pracowała jako jurorka CICAE i Europa Cinemas na festiwalach w Cannes, w Wenecji, Locarno, Berlinie i ekspert Sieci Kin Studyjnych. Jest współautorką antologii polskiej animacji najnowszej „Akcja animacja”. Publikowała teksty o filmie i kulturze w Kinie, Obiegu, Filmweb.pl. Obecnie pełni funkcję dyrektora programowego festiwalu American Film Festival organizowanego przez Stowarzyszenie Nowe Horyzonty.

Linki

American Film Festival
Stowarzyszenie Nowe Horyzonty
Kino.Lab

Urszula Śniegowska jest mentorką Agaty Hofelmajer-Roś.

Moja praca polega na…

Kieruję Muzeum Rzeźby – Oddziałem Muzeum Narodowego. Jestem odpowiedzialna za kilka tysięcy zabytków. O ich stan fizyczny, a także o stan wiedzy o nich i ich wpływ na aktualne życie artystyczne. Poza tym zajmuję się prowadzeniem gospodarstwa – pałacu z parkiem. Ważne by cała “rodzina” – zwiedzający, artyści, pracownicy, współpracownicy i przyjaciele – czuli się tu dobrze. By to miejsce inspirowało do twórczego działania. A także by wszystko, co robimy, począwszy od wystaw, wydawnictw a skończywszy na kompostowaniu trawy i obserwowaniu wiewiórek składało się na całościowy komunikat. W pewnym sensie instytucja to dzieło sztuki.

Zajmuję się tym, ponieważ…

… jestem zaangażowana w sztukę, zainteresowana specyfiką różnych miejsc, ich historią i społecznym funkcjonowaniem. Ta moja ciekawość generuje przeróżne spotkania i zdarzenia. Ciągle natrafiam na ogrom pracy, którą z różnych oczywistych powodów trzeba wykonać. Więc ją wykonuję.

Moje największe zawodowe wyzwanie.

Najtrudniejszym intelektualnie i emocjonalnie wyzwaniem była praca w Domu Pracy Twórczej w Wigrach. Bardzo udana artystycznie, choć z tragicznym zakończeniem. Nie udało mi się uratować instytucji uwikłanej w politykę między Państwem a Kościołem.

Wymarzona instytucja kultury to…

Miałam szczęście pracować w bardzo różnych instytucjach – od małego stowarzyszenia w lesie do największego muzeum w kraju. Każda była na swój sposób wymarzona, trzeba było to tylko dostrzec. O charakterze instytucji decydują jej zasoby. To może być kolekcja sztuki, wyjątkowy budynek, położenie geograficzne, zespół pracowników albo sieć przyjaciół. Czasem wystarczą dobrzy sąsiedzi, by miejsce stało się wyjątkowe.

Kobieta, która mnie inspiruje.

Spotkałam mnóstwo fascynujących kobiet, zwłaszcza dużo starszych ode mnie – artystek, nauczycielek, gospodyń domowych. Podziwiam dyrektorkę Muzeum Narodowego Agnieszkę Morawińską. Może to wygląda na chęć przypodobania się przełożonemu, ale Agnieszka naprawdę ma wielki autorytet i siłę oddziaływania. Jest dla nas jak „M” -szefowa James Bonda.

Biogram

Agnieszka Tarasiuk – artystka, kuratorka i działaczka społeczna, absolwentka warszawskiej ASP. W 2000 roku wraz z pracownikami Galerii Arsenał w Białymstoku założyła Stowarzyszenie Edukacji Kulturalnej WIDOK, pomysłodawczyni i koordynatorka cyklu projektów w Domu Ludowym w Sokolu na Podlasiu, dyrektorka Domu Pracy Twórczej w Wigrach (2008–2010). Obecnie główny kurator Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni w Warszawie. Zaledwie w ciągu ostatniego roku kuratorka tak kompleksowych wystaw jak m.in.: „Skontrum Ewolucje” (2012, Królikarnia, wspólnie z Michałem Suchorą i Aleksandrą Janiszewską); „Figury nie z tego świata” (2012, CSW Zamek Ujazdowski, wspólnie z Fabiem Cavalluccim); „Praktyki” Piotra Wysockiego (2013, Królikarnia).

Linki

Muzeum Rzeźby im. X. Dunikowskiego w Królikarni
Rozmowa z Agnieszką Tarasiuk w magazynie “Obieg”

Fot. Mikołaj Grynberg

Agnieszka Tarasiuk jest mentorką Natalii Nowackiej.

Moja praca polega na…

… negocjacji z rzeczywistością.

Zajmuję się tym, dzięki…

… mojej pierwszej szefowej – kierowniczce działu oświatowego w Zachęcie, Basi Dąbrowskiej. I 22 latom badań terenowych (Zachęty).

Moje największe zawodowe wyzwanie.

Nie (z)nudzić się.

Wymarzona instytucja kultury to…

Otwarta. Pod każdym względem.

Kobieta, która mnie inspiruje.

Kilka. Ale też kilku.

Biogram

Hanna Wróblewska – studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Kuratorka wystaw, m.in. Andrzej Wróblewski. Retrospektywa (Zachęta, 1995), Panoptykon. Architektura i teatr więzienia (Zachęta, 2005), Katarzyna Kozyra. Casting (Zachęta, 2010). Aktywna uczestniczka życia kulturalnego, m.in. Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej i Obywateli Kultury. Od 2010 roku dyrektor Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki oraz komisarz Pawilonu Polonia na Biennale w Wenecji.

Linki

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki